Wymagania sportowe

Systemy energetyczne 

Przeprowadzone badania naukowe sugerują, że aktywność fizyczna podczas jednej rundy jest mieszana i występuje przy stosunku pracy do odpoczynku wynoszącym około 1:2 – 1:4 (wysoka intensywność do niskiej intensywności). Użycie siły eksplozywnej i akcji o dużej prędkości (kombinacja uderzeń lub próby obalenia) trwają zwykle 6-14 sekund i są przeplatane wysiłkiem o mniejszej intensywności (wymiana pojedynczych uderzeń lub kontrola dystansu) trwającymi 15-36s. Bitwy grapplingowe trwają około 30-90 sekund, co powoduje, że systemy energetyczne są dłużej obciążone (Sanders i Antonio, 1999). Taka złożona aktywność podczas walki angażuje zarówno system ATP-PC, jak i system glikolityczny do dostarczania energii w przypadku intensywnych wydarzeń trwających odpowiednio do 10 i 60 sekund, a system oksydacyjny do dostarczania energii powyżej trzech minut (Bompa i Buzzichelli, 2018; Amtmann i wsp., 2008; Gastin, 2001). Kluczowy jest fakt, że 77% walk kończy się z powodu intensywnych wysiłków trwających około 8-12 sekund (Del Vecchio i in., 2011). W związku z tym można stwierdzić, że wydajne systemy energii beztlenowej mają kluczowe znaczenie dla zawodników tej dyscypliny. 

Siła i moc 

Siła dynamiczna i izometryczna determinuje szanse na wygrywanie pojedynków grapplingowych i zapaśniczych (Kraemer i in., 2004). Według Del Vecchio i in., (2011) około 50% walk w MMA zakończyło się w wyniku dominacji jednego z zawodników w parterze, zatem rozwój tej umiejętności może zwiększyć szanse na wygranie walk. Siła maksymalna jest podstawą do rozwoju mocy (Prue i in., 2010). Generowanie mocy w warunkach obciążonych i nieobciążonych jest kluczowym czynnikiem w MMA (Aagaard et al., 2002; McGill et al., 2010). Uderzenia wymagają wygenerowania mocy w ciągu zaledwie 50-250 ms (Aagaard i in., 2002). Pomyślne wykonanie obalenia wymaga szybkiej generacji siły przeciwko masie przeciwnika. Sportowcy, aby być skuteczni w technikach uderzeń i grapplingu, muszą rozwinąć siłę globalną, która jest kluczowa dla przeniesienia siły uderzenia na kończyny w łańcuchu kinetycznym (Lin i Chen, 2012; Spaniol, 2012).

Mechanika ruchu

Mechanika ruchu w MMA jest bardzo złożona i obejmuje wzorce ruchu w płaszczyznach wielowymiarowych (Tack, 2013), dlatego sportowcy muszą rozwinąć umiejętność przenoszenia siły w pełnym zakresie ruchu we wszystkich kierunkach. Na przykład kopnięcie okrężne jest inicjowane w płaszczyźnie strzałkowej, a następnie siła jest przenoszona na płaszczyznę czołową i poprzeczną, gdy inicjowana jest rotacja (Kim i in., 2011). Jeśli chodzi o generowanie siły, badanie naukowe sugerują, że rozwój „potrójnego wyprostu” w kostce, kolanie i biodrze jest niezbędny do maksymalizacji przenoszenia siły przez łańcuch kinetyczny. Filimonov i in. (1985) wykazali, że bokserzy na najwyższym poziomie mogą bardziej efektywnie wykorzystywać dolne partie ciała do wytwarzania siły w kończynie uderzającej. Kluczowym faktem do rozważenia jest to, że kończyna góra generuje zaledwie 25% calej siły uderzenia.

Kontuzje 

Kontuzje w MMA można sklasyfikować jako występujące podczas walki lub treningu. Podczas treningu najczęstszymi obszarami narażonymi na kontuzje są kolano 37%, bark 18,5%, nadgarstek/ręka 14,8%. Podczas walki głowa/twarz 77,8%, nadgarstek/ręka 19,5% i kolano 15,6%. Ważny jest również styl walki. Zawodnicy uderzający są bardziej narażeni na urazy uderzających kończyn (kolano, łokieć, stopa, ręka) oraz uderzanego obszaru (twarz, żebra, przedmioty) (Gartland i in., 2001; Zetaruk i in., 2005). Zapaśnicy i grapplerzy są bardziej narażeni na ryzyko kontuzji kolana, barku, kostki i szyi (Jarret et al., 1998). Dlatego, aby zminimalizować ryzyko kontuzji, należy wziąć pod uwagę pewne względy w projektowaniu programu wzmacniającego obszary narażone na kontuzje. Sugeruje się stosowanie treningu siłowego i ćwiczeń rehabilitacyjnych w celu poprawy elastyczności i kontroli nerwowo-mięśniowej jako podstawy efektywnego ruchu i równowagi mięśniowej we wszystkich stawach (Lauersen i in., 2014; Trzaskoma i in., 2010). Dowody naukowe sugerują, że dobrze kondycjonowany mięsień szyi może potencjalnie zmniejszyć ryzyko urazu głowy (Kochhar i in., 2005). Mocna szyja pomoże amortyzować ciosy, chwytanie i ciągnięcie w różnych kierunkach. Inne dowody sugerują,że poprawa kontroli nerwowo-mięśniowej stawu kolanowego zmniejsza ryzyko urazu zarówno przedniego, jak i tylnego więzadła krzyżowego (Hewett i in., 2005; Gilchrist i in., 2008). Jednak, aby w pierwszej kolejności zminimalizować ryzyko kontuzji, kluczowe jest monitorowanie i dostosowywanie obciążenia treningowego oraz umożliwienie sportowcowi powrotu do zdrowia. Ponad osiem godzin snu wiąże się z mniejszym ryzykiem kontuzji (Milewski i in., 2014).

Podsumowanie 

MMA jest bardzo wymagającym sportem pod względem fizycznym. Specyfika sportu wymaga od zawodnika rozwoju na wielu płaszczyznach. Zaniedbanie jednego z nich może prowadzić do słabego oczka w łańcuchu, który może zostać wykorzystany przez przeciwnika. Dlatego niezbędna może się okazać współpraca ze specjalistą, który pomoże zdiagnozować słabe strony zawodnika w celu ich zmocnienia, ponieważ jesteś tak silny jak twój najsłabszy punkt.